Hittegolf

Zondag 11 juni 2017, Lamego - Gestaco (39 km)

Vanmorgen wat vroeger opgestaan om een beetje bijtijds op pad te kunnen want het beloofde weer een warme dag te worden. Rond 9 uur zaten we op de fiets en zochten we onze weg uit Lamego. We hadden bedacht om met een omweg naar onze volgende bestemming te fietsen zodat we meer van het Douro-dal met zijn wijnbouw zouden zien. Via een mooi bergweggetje met regelmatig mooie uitzichten slingerden we om de berg die Lamego scheidde van het Douro-dal. Bij een klein cafeetje in een klein gehucht werd het tijd voor koffie. Op het terras stond een mannetje met een hoedje ons uitgebreid te bekijken. In het Portugees begon hij tegen ons te praten en we verstonden het niet maar begrepen dat hij het maar bijzonder vond. In het kale cafeetje waren nog 2 jongens die ook naar buiten kwamen toen we op het terras onze koffie dronken. Het mannetje met het hoedje bleef maar praten tegen ons en hij probeerde duidelijk iets te vragen (pinas??) wat we maar niet begrepen. Op een gegeven moment wenkte hij mij en moest ik meekomen naar de fietsen. Hij wees op de 2 dennenappels die Karin achter op haar fiets had. Toen begreep ik het: hij wilde weten waar we deze vandaan hadden. Peniche zei Karin. Ah Peniche! Hij begon met 1 van de jongens te praten en te lachen, waarschijnlijk om onze uitspraak, maar ze waren ook wel verbaasd dat we helemaal vanuit Peniche op de fiets bij hen waren. Die ene jongen bleek blind en letterlijk blindelings liep hij het terras of naar onze fietsen toe. Na wat aarzeling vroeg hij of hij mocht voelen. En voorzichtig begon hij bij het zadel naar de fietstassen aan de achterkant. Zoiets had hij nog nooit gezien (gevoeld). Ik pakte zijn arm en leidde hem naar de voorfietstassen: wow was zijn reactie. Zoiets is eigenlijk niet te beschrijven maar dit soort ontmoetingen maken deze vorm van vakantie zo bijzonder. Uitgebreid werden we door hen uitgezwaaid toen we verder gingen.
Verderop kwamen we langs een grote hoge rots waar een giga Mariabeeld bovenop stond. Via trappen kon je naar boven en je had een werkelijk prachtig uitzicht ware het niet dat er een hoogspanningsmast stond. In de verte zagen we de brug over de Douro die we wilden nemen. We daalden verder af en kwamen op de doorgaande weg de N222. Vlak daarna zagen we een afslag naar Porto Rei. Zou je daar dan ook de Douro kunnen oversteken? We vroegen het aan een automobilist die op het kruispunt stond in ons beste Portugees. .... Sim sim zei de man. We keken elkaar aan, zullen we het er op gokken? Ach toe maar. De weg ging steil naar beneden en in de 2e bocht stonden een paar mensen buiten. Nog een keer vragen. Ook hier sim sim (jazeker), dus we lieten ons in volle vaart naar beneden donderen. Bijna beneden kwam er een auto uit een zijweg. We vroegen het hen nog een keer en 1 van hen sprak Engels: I don't think so zei hij. Fout gegokt dus en dat betekende dus het hele stuk weer omhoog. Gelukkig liep het weggetje door en kwam na 6 haarspeldbochten weer op de N222 maar dan wel 2 km verderop. Het was alleen bloedje heet en supersteil dus het vergde wel iets van ons. Eenmaal weer op de N222 konden we al snel licht afdalen tot vlak voor Resende waar we de afslag naar de echte brug namen. Ook hier ging de afdaling steil naar beneden en toen we de brug over waren moesten we weer omhoog. De navigatie leidde ons naar Santa Maria do Zezere waar we bij een bakker brood kochten, lekkere puddingbroodjes en 2 roompasteitjes (patei de Nata) dit op advies van Sjoukje.
Onder een boom voor een schuurtje heerlijk de broodjes gegeten en lekker uitrusten. Veel te warm om nu verder te fietsen. Tegen 15.30 toch maar weer op de fiets en verder omhoog. Bij een cafeetje water gekocht en maar eens gevraagd waar de Quinta das Corujeiras was. De mannen keken elkaar aan een keken nog eens naar ons papiertje met de naam. 2 wisten het helemaal niet, maar 1 man beweerde dat we helemaal verkeerd zaten: terug naar beneden en dan linksaf en daar nog maar eens vragen. We keken elkaar eens aan en ik zal maar niet opschrijven wat we toen dachten...... Ik zei tegen Karin: ik ga op mijn telefoon de Roaming aanzetten en op Internet kijken. Het adres opgezocht en via Google maps de navigatie aangezet: gelukkig gaf deze aan dat we op de goede weg zaten, nog een klein stukje klimmen en daarna een lange afdaling en plots een afslag naar de middle of nowhere over een onverharde weg. Na ongeveer een kilometer kwamen we bij een hek van Quinta das Corujeiras: dicht! Nee toch! Er zat een briefje op het hek: wij zijn er even niet maar je kunt ons bellen op. ..... Ik gebeld en kreeg Setha aan de telefoon die zei dat ze een dagje weg waren maar dat we onze tent maar op moesten zetten. Gelukkig!
Eerst maar gedoucht en na het douchen waren Petra en Setha thuis. We werden allerhartelijkst ontvangen met een biertje op het overdekte terras. De Quinta was en echte wijnboerderij tegen een helling met allemaal druiventerrassen. Petra vertelde dat zij de druiven verkochten en zich richten op toeristen: 4 yurts, 1 belltent, 4 tentplekken en 1 camperplek. Op haar moeder en tante na waren we de enige gasten. We kwamen er achter dat we vergeten waren om boodschappen te doen, maar geen nood: daarvoor hadden we het noodrantsoen (instantpasta) bij ons. Petra gaf ons nog een krop sla, tomaat, ui en komkommer. Setha plukte mispels voor ons, oranje vruchten die we al veel hadden gezien, er niet uit zagen maar heerlijk smaken! De moeder van Petra bracht ons nog zelf geplukte kersen, een fles vino verde er bij een zie daar een heerlijke maaltijd!
De tantes trokken met een luide plop ook nog fles wijn open maar we wachten niet tot ze die op hebben: wij gaan slapen! Tot morgen.