Die leuke Italianen
12 juni 2015 - Bologna, Italië
Woensdag 10 juni Fratta Polesine - Bologna, 102 km 30-35 gr
Vanmorgen ontbeten op het terras van ons hotel. De Italiaanse versie van Reinier had lekkere dingen neergezet: een mandje (droog) stokbrood, een schaaltje heerlijke ham, zanddeeg taart met vruchten en mierzoete croissants. En natuurlijk een lekkere cappuccino. Bij het afrekenen stond hij erop dat we nog een espresso moesten drinken. Ja vriendelijk dat zijn ze die Italianen. We worden overal op straat begroet en toegejuicht. Het is ciao hier en salvé daar. De machinist van de passerende trein toeterde naar ons, gisteren nam een man op straat spontaan zijn petje voor ons af. Vanmorgen stonden we in Ferrara even te kijken waar we heen moesten. Gelijk komt er weer een Italiaan om te vragen waar we naar toe moesten. Ik had het eigenlijk moeten filmen, maar we lieten hem het kaartje zien en hij vertelde dat hij daar woonde en legde wel 3 keer uit hoe we daar moeten komen. Maar als Italianen enthousiast zijn dan praten ze niet met handen en voeten maar met hun hele lichaam. Prachtig toch!
Vandaag het 2e deel door de po vlakte wat er aantrekkelijker uitzag dan gisteren: meer bomen en leukere dorpjes. Hier en daar leek het nog wel weer als bij ons in de polder (kaarsrechte wegen en alleen maar akkerbouw) maar langzamerhand werd het landschap afwisselender. Ook worden de wegen slechter naarmate we zuidelijker komen. Strak glad asfalt is bijna niet meer te vinden. Hobbelig asfalt daarentegen met heel veel gaten erin is bijna gewoon (onze billetjes zijn ondertussen wel wat gewend maar we moeten steeds vaker stoppen om ze even rust te geven.
Op een gegeven moment kwamen we op de dijk langs de Po: net alsof je langs de Waal fietst. De Po is een brede rivier met zandige oevers. Via een brug met fietspad moesten we de Po over. Nou ja fietspad: rechts zat de leuning van de brug en links om de 10 meter de stalen stijlen en aan weerskanten van het stuur hadden we niet meer dan 20 cm ruimte. Van de hele Po hebben we dus tijdens de oversteek dus niets gezien.
In St Maria Codifiume wilden we lunchen en siësta houden maar het enige wat open was was een kleine warme pizzeria. Daar maar naar binnen en vervolgens nog even een uurtje op een bankje in het park een boekje gelezen.
In de loop van de middag zagen we aan de horizon vaag de contouren van de Apenijnen. Langzaam werden ze beter zichtbaar en kwamen ze dichterbij. Yes, morgen gaan we de bergen weer in!
We wilden bij Bologna weer op een camping en moesten kiezen: of een smerige camping op de route of een nette 11 km van de route (dit alles volgens Reitsma). We kozen voor de nette, en toen we er naar toe fietsten zeiden we: het moet wel een hele nette camping zijn om daar zo'n end voor om te fietsen . Op de receptie hing een bordje: "ANWB camping van het jaar 2010". Dat beloofde dus wat. Nou viel dat even tegen: kleine plaatsjes zonder gras en s'avonds van 4 kanten lawaai: aan de ene kant was een Kermis, aan de andere kant een disco feest, dan zaten we nog langs een snelweg en we zaten onder de aan of wegvliegroute van het vliegveld van Bologna. En dan zaten er ook nog eens veel muggen die Karin's bloed heerlijk vinden! Nou van ons zeker geen camping van het jaar.
Vanmorgen ontbeten op het terras van ons hotel. De Italiaanse versie van Reinier had lekkere dingen neergezet: een mandje (droog) stokbrood, een schaaltje heerlijke ham, zanddeeg taart met vruchten en mierzoete croissants. En natuurlijk een lekkere cappuccino. Bij het afrekenen stond hij erop dat we nog een espresso moesten drinken. Ja vriendelijk dat zijn ze die Italianen. We worden overal op straat begroet en toegejuicht. Het is ciao hier en salvé daar. De machinist van de passerende trein toeterde naar ons, gisteren nam een man op straat spontaan zijn petje voor ons af. Vanmorgen stonden we in Ferrara even te kijken waar we heen moesten. Gelijk komt er weer een Italiaan om te vragen waar we naar toe moesten. Ik had het eigenlijk moeten filmen, maar we lieten hem het kaartje zien en hij vertelde dat hij daar woonde en legde wel 3 keer uit hoe we daar moeten komen. Maar als Italianen enthousiast zijn dan praten ze niet met handen en voeten maar met hun hele lichaam. Prachtig toch!
Vandaag het 2e deel door de po vlakte wat er aantrekkelijker uitzag dan gisteren: meer bomen en leukere dorpjes. Hier en daar leek het nog wel weer als bij ons in de polder (kaarsrechte wegen en alleen maar akkerbouw) maar langzamerhand werd het landschap afwisselender. Ook worden de wegen slechter naarmate we zuidelijker komen. Strak glad asfalt is bijna niet meer te vinden. Hobbelig asfalt daarentegen met heel veel gaten erin is bijna gewoon (onze billetjes zijn ondertussen wel wat gewend maar we moeten steeds vaker stoppen om ze even rust te geven.
Op een gegeven moment kwamen we op de dijk langs de Po: net alsof je langs de Waal fietst. De Po is een brede rivier met zandige oevers. Via een brug met fietspad moesten we de Po over. Nou ja fietspad: rechts zat de leuning van de brug en links om de 10 meter de stalen stijlen en aan weerskanten van het stuur hadden we niet meer dan 20 cm ruimte. Van de hele Po hebben we dus tijdens de oversteek dus niets gezien.
In St Maria Codifiume wilden we lunchen en siësta houden maar het enige wat open was was een kleine warme pizzeria. Daar maar naar binnen en vervolgens nog even een uurtje op een bankje in het park een boekje gelezen.
In de loop van de middag zagen we aan de horizon vaag de contouren van de Apenijnen. Langzaam werden ze beter zichtbaar en kwamen ze dichterbij. Yes, morgen gaan we de bergen weer in!
We wilden bij Bologna weer op een camping en moesten kiezen: of een smerige camping op de route of een nette 11 km van de route (dit alles volgens Reitsma). We kozen voor de nette, en toen we er naar toe fietsten zeiden we: het moet wel een hele nette camping zijn om daar zo'n end voor om te fietsen . Op de receptie hing een bordje: "ANWB camping van het jaar 2010". Dat beloofde dus wat. Nou viel dat even tegen: kleine plaatsjes zonder gras en s'avonds van 4 kanten lawaai: aan de ene kant was een Kermis, aan de andere kant een disco feest, dan zaten we nog langs een snelweg en we zaten onder de aan of wegvliegroute van het vliegveld van Bologna. En dan zaten er ook nog eens veel muggen die Karin's bloed heerlijk vinden! Nou van ons zeker geen camping van het jaar.
De Apennijnen is een gebergte in Italië. De Apennijnen strekken zich uit over vrijwel het gehele schiereiland, beginnend in Ligurië in het noordwesten van Italië tot in Calabrië, 1350 kilometer zuidelijker, in het zuidoosten. Hoewel beide uiteinden van het gebergte aan de westkust liggen, beslaan de Apennijnen daartussen vooral het oostelijk deel van het schiereiland. Waar het gebergte aan de westkant geleidelijk afloopt richting zee, is de afdaling in het oosten veel steiler.
De Apennijnen bereiken hun hoogste punt in de regio Abruzzen bij de Gran Sasso. De hoogste top is de Corno Grande met 2912 meter. Hier ligt bovendien de zuidelijkste gletsjer van Europa.
-Bologna
Bologna is een mooie compacte studentenstad, de universiteit van Bologna is opgericht in 1088 en daarmee de oudste universiteit van Europa. In het historische centrum van de stad ligt het Art Hotel Novecento, aan het pleintje Piazza Galileo. Dit hotel biedt zeer nette ruime kamers en een gratis ontbijtbuffet, het personeel wordt geroemd om hun vriendelijkheid.
-Overlast Kermis
De zomer kermis te Deventer geeft vanavond ook overlast. Volgens traditie wordt er rond 23.00 uur een groot vuurwerk afgestoken.
-Eric en Karin, het verklein woord billetjes....., niet te geloven. Wel voldoende ORS tot jullie genomen? Het stuur verkleinen tot stuurtje wel juist, dan kan je beter over een brug(getje). Het gaat goed!
ff niet gekeken en er staan alweer een tal van verhalen...
de titel 'die leuke italianen' sprak mij erg aan... wat mij wel teleurstelde is dat je geen foto's hiervan op je blog hebt staan... dit zou namelijk mij trekken om nog vaker je blog te lezen!! ;) hahaha
nog ffies en je ben weer NL, geniet er nog maar lekker van meid.
groet, Judith