de top en niets anders verwacht ons

Het is al weer even geleden dat we het blog bijgewerkt hebben, en er is nog wel zoveel gebeurd. Zowel hier als bij het thuisfront......

Laten we beginnen met de rustdag in Rheineck aan de Bodensee. Dit werd een ECHTE rustdag: lekker lezen in het zonnetje (en later in de schaduw), de was doen en de middag een stukje gewandeld naar de jachthaven van de Bodensee. Op de weg terug werden we vermaakt door een zwanendans van 2 zwanen die elkaar wel heel erg leuk vonden.
Op de camping aangekomen heerlijk een biertje gedronken op het terras.
De camping lag op de fietsroute rondje Bodensee en op zo'n prachtige zondag was het de hele dag druk.
Daar kwamen 2 kampeerders aan op de fiets: het waren Ans en Kees die we al eerder hadden ontmoet. Ans stond verbaasd te kijken naar het wasgoed: is dat van de hele camping? Nee Ans, dat is toch echt alleen van ons (maar dan ook tegelijkertijd alles wat we bij ons hebben ).

Na het eten hebben we met zijn vieren een wijntje gedronken. Ze hadden geen fietsbroek op de camping in Waldshut gezien (zou ik hem dan toch verloren hebben onderweg?).
Omdat wij vanaf maandag op de Reitsma route overstapten wisselden we telefoonnummers uit om elkaar in Rome te contacten. Als afscheid kregen we een mooi gedicht van Ans mee:

Risico (M. Tritsman)
We weten niet wat de bergen vandaag met ons zullen beginnen.
We hebben voedsel en drank en stevige fietsen en we vertrekken. .....
De top en niets anders verwacht ons.
Een nieuw uitzicht op de wereld.
En misschien komt er een moment waarop we niet hoger durven en even in nog terug.
Wanneer het duister valt en de bergen rondom ons toch ongenaakbaar
en wij die dat altijd al hebben geweten.

Toepasselijk toch!

Maandag 2 juni, Rheineck - Braz 82 km, warm prachtig weer.
Na het ontbijt afscheid genomen van Ans en Kees en hun een goede reis naar Rome gewenst. Bij St. Margarethen kwamen we aan de Rijn en fietsten we over een mooi fietspad tot aan de brug bij Lustenau. Daar staken we de rivier (en de grens) over en gingen aan de Oostenrijkse kant verder. Na 1 uurtje staken we een zijrivier over en gingen het bos in. De schaduw was wel even lekker want het was warm. Een zijpad nodigde ons uit als lunchplek. We zetten onze stoeltjes neer en begonnen aan onze broodjes. Daar kwamen 2 fietsers de bocht om, wij vielen zowat van onze stoel: het waren Ans en Kees! Dat bestaat toch niet! Zij vielen zowat van de fiets af toen ze ons zagen. Wat bleek, dat stukje hadden Benjaminse en Reitsma dezelfde route! Ze besloten direct om ook te gaan lunchen.
En passant vertelde Ans dat ze nog eens nagedacht had over mijn fietsbroek maar dat ze wel onderweg een fietsbroek aan een verkeersbord had zien hangen.ze had er bijna een foto van gemaakt. Het was er een met een rode zeem en witte schouderbanden. Dat was mijn fietsbroek! !!!!
Na de lunch besloten we samen verder te fietsen naar Feldkirch waar echt onze wegen gingen scheiden. Maar we namen geen afscheid want het kon niet anders of we zouden elkaar vaker ontmoeten, in Florence of Rome.

In Feldkirch gingen we op zoek naar een postkantoor want we hebben eens kritisch naar onze spullen gekeken. Wat we niet meer nodig denken te hebben sturen we terug: toch ruim 2,5 kg!.
Bij een sportwinkel maar een nieuw fietsbroekie gekocht want die andere kreeg ik niet terug. Vandaar ging het naar Bludenz. Langzaam kwamen de echte bergen dichterbij en op een gegeven moment zaten we er tussenin. In Bludenz zagen we dat de Silvretta Hochalpstrasse nog gesloten was dus we gingen de normale route via de Albergpas. Het was nog vroeg dus we besloten het 1e deel van de klim naar boven al te fietsen en 8 km door te fietsen naar Braz. Daar kwamen we op een camping achter een Welness hotel. In het hotel hebben we ons door de kok heerlijk laten verwennen. Saillant detail: zat in Bergheim een directeur met zijn secretaresse, hier zat een directeur met 8 secretaresses die aan zijn lippen gekluisterd lagen.....

We lagen vroeg op bed en lagen heerlijk te slapen toen de telefoon ging. Hoi met Bart, hebben jullie het al gehoord? Ik zei nee. Dan moet je niet schrikken maar ik heb mijn scheen en mijn kuitbeen gebroken en lig in Groningen in het ziekenhuis. Wham die kwam aan!!!! We waren in 1 keer wakker. Hij is met volleybal op een voet van iemand anders terechtgekomen en hoorde krak. De breuk was net gezet en dinsdag zou hij geopereerd worden. Aletta was gelijk in de auto gestapt en onderweg naar Groningen. Hij kon er redelijk rustig over praten want hij zat nog onder de pijnstillers. Even later hoorden we dat Aletta goed aangekomen was en probeerden we weer in slaap te komen. Maar dat ging niet echt goed......

Dinsdag 3 juni, Braz - landeck, 56 km zonnig en warm.

Niet echt lekker geslapen en we vroegen ons af wat te doen: terug of doorgaan?
Karin zag op Facebook een foto waarop Bart met zijn been in het verband met veel vrienden om zich heen vrolijk lag te kijken. Dat gaf de doorslag: hij was in goede handen en we besloten in principe verder te gaan. Wel eerst bellen met Bart natuurlijk. Hij had slecht geslapen want bij elke beweging voelde hij de botten langs elkaar schuren.
Maar ook hij gaf aan dat er verder moesten met onze tocht, hij had genoeg vrienden en familie om zich heen. Dat was voor ons wel een geruststellende gedachte dus op de fiets gestapt en op weg naar de Albergpas.
Toen we de camping afreden stond er een Nederlandse man en vrouw die vroegen waar wij naar toe gingen. Wij zeiden: de Albergpas. Weten jullie dat ie gesloten is voor fietsers? Vanaf Langen moet je met de trein. Maar daar kunnen maar een paar fietsers per dag mee. Wij hebben al kaartjes gekocht in Bregenz. We wisten dat de Arlbergtunnel gesloten was en dat het dus druk zou worden op de pas. Wij gaven aan het wel te zien en gingen op pad. Na ongeveer een uur kwamen we in Klösterle en werd het tijd voor koffie. Daarna ging het verder. Vlak voor Langen kwam het verkeer dat normaal door de tunnel ging bij ons op de weg. In 1e instantie leek dat mee te vallen maar op een gegeven moment moesten we door een tunnel waar we over een paadje langs de weg van nog geen meter breed moesten. Het verkeer raasde langs ons heen en vooral vrachtwagens: ze gingen op nog geen 50 cm langs ons heen en als ze voorbij waren werd je bijna op de weg gezogen en daar kwam de volgende vrachtwagen al weer aan. We wisten niet hoe snel we de tunnel uit moesten zien te komen. Toen we er uit waren keken we elkaar aan en zeiden: dit gaan we dus niet doen, levensgevaarlijk! Even later kwamen we bij het station van Langen. Daar zagen we 2 andere fietsers op hun stoeltjes buiten zitten. De man vertelde ons dat zij ook van plan waren om de pas te fietsen. Maar dat ook zij ingezien hadden dat het LEVENSGEVAARLIJK was om verder te fietsen. De trein was geen optie want die had je moeten reserveren. Alternatief was de bus tot voorbij Stuben en dan overstappen op de bus naar St Anton. Dat leek ons een goed plan. De bus kwam en we vroegen of er mee konden met fietsen. Ja hoor , de fiets werd achterop gehangen een de bagage ging onderin. De man en vrouw besloten uiteindelijke niet mee te gaan naar terug te fietsen naar hun auto in Landeck. Ik vroeg de chauffeur of ik gelijk een kaartje kon kopen tot St Anton. Hij keek me glazig aan: ik ga niet naar St Anton, er gaat helemaal geen bus naar St Anton. .... ik vroeg : wat moeten we dan? Hij zei waar ik afsla naar Lech moeten jullie eruit en naar st Anton fietsen. Ik vroeg hem of dat veilig was. Tja, wat is veilig..... het is alleen maar naar beneden dus wel te doen.
We besloten maar mee te gaan.
Weet je wat een fiets meenemen kost? Vroeg hij. €7,- dus 2 fietsen €14. Duur hè! Ik zei nog dat het ov in nederland ook duur was. Maar hij vond het te duur: ich habe die fahrräder nicht gesehen, ich rechne nur sie, €3,80 wat een schatje toch!
Bij de afslag naar Lech stopte hij en haalde onze fietsen eraf. Gute Reise zegt ie en weg is hij. We knoopten onze bagage weer op de fiets en constateerden 1 ding: wat de chauffeur vergeten was te zeggen dat we eerst nog 2 km omhoog moesten naar St Christoff. Het was gelukkig niet heel steil en kozen een moment waarop het rustig leek. Er leek geen eind aan die 2 km te komen maar gelukkig was de weg redelijk breed en overzichtelijk. Eindelijk waren we dan op het hoogste punt: 1800 m. Daar eerst maar even met Aletta gebeld of ze al wat van Bart had gehoord. Ze zat op dat moment met haar lieve nichtjes Annelies en Moniek bij de La Place. Bart werd op dat moment geopereerd en ze zouden contact opnemen als hij wakker was.
Toen het even rustig was op de weg gingen we de afdaling in met een noodgang ging het naar beneden (max 61 km/uur) en in 20 min waren we in St Anton. Vandaar door naar Pettneu waar we een paar jaar met wintersport hebben gezeten. Dat ziet er toch heel anders uit in de zomer.
We waren nog vroeg en besloten door te fietsen naar Landeck, dat was tenslotte alleen maar afdalen. In Landeck kwamen we op een kleine stadscamping waar ook de Nederlanders uit Langen aankwamen (met de auto). Gelukkig belde Bart ons dat de operatie goed gegaan was. Dat slaapt een heel stuk lekkerder!