Back to the sixty's
19 juni 2015 - Tuscania, Italië
Woensdag 17 juni Coco - Castell del Piano 30 km halfbewolkt 25 gr
Gisteravond lagen we nog maar net op bed of het begon weer te donderen en kwam het weer met bakken uit de lucht. Maar toen we vanmorgen wakker werden zagen we dat we onze tent op een goed plekje hadden staan want alles was netjes droog gebleven. Het was mistig dus niet te zien wat het weer zou doen. De eigenaar van de boerderij was zo vriendelijk om de deur van de wc van slot te doen maar gaf nog even aan dat er geen warm water was. Dat hadden ze pas als de zon had geschenen
Bij het vertrek vroeg ik hem of we via het onverharde weggetje waar de boerderij aan lag ook weer op de route uit konden komen. Ik liet hem het kaartje zien van onze route en hij zei dat dat wel kon maar dat zij dat altijd met de Jeep reden. Oh maar jullie zijn op de fiets dus dat kan wel. Ik vroeg hem of hij het zeker wist: oh Yes!
Ik ging naar Karin en zei: nou dat wordt een avontuurlijk tochtje denk ik.
Het eerste stuk was nog prima, weliswaar onverhard maar prima te fietsen. Via een klein gehuchtje kwamen we bij 2 boerderijen waar we links af moesten. Er stond zowaar ook een richtingaanwijzer dus dat moest gaan. Na een paar honderd meter veranderde de kleine kiezelstenen in grotere keien en gin het ook nog eens stijl naar beneden. Al snel begreep ik waarom hij dit met een Jeep reed. Met een MTB was het misschien nog te doen geweest maar met onze volbepakte fietsen echt niet. Dus dat werd lopen. Zodra het pad weer iets vlakker werd konden we weer even fietsen maar al snel hield dat weer op. Gelukkig ging het bergafwaarts want dat zelfde pad naar boven lopen was niet te doen geweest. Uiteindelijk kwamen we bij Castelnuovo dell' Abate weer op de route. Hier stond een abdij uit 781.
Na een korte steile afdaling begonnen we aan een lange klim naar Seggiano. Langs de weg stikte het weer van de orchideeën. Op het hoogste punt stond een restaurantje waar we een heerlijk toscaans voorgerechtje en lekker lasagna hebben gegeten.
Vanuit Seggiano ging het weer verder omhoog naar Castell del Piano. Op het pleintje voor de kerk hebben we genoten van een lekker glaasje wijn. In de kerk was een begrafenis aan de gang (de zoveelste al die we gezien hebben) en het was wel grappig om te zien hoe dat er aan toe ging. Na de dienst kwam iedereen naar buiten, werd de kist in een lijkwagen getild en deze reed zonder familie weg. Die bleef achter op het kerkplein en ging later zelfs de kroeg in. Of de begrafenis op het kerkhof nu op een ander tijdstip gebeurt of dat daar niemand bij is dat weten we nog niet.
Net toen we verder het stadje in wilden begon het weer te regenen maar konden we op tijd met fiets en al schuilen voor een kapelletje. Het stadje was, zoals zoveel stadjes hier, tegen een rots gebouwd én had allerlei kleine steegjes, poortjes en trappetjes. Het draait en het kronkelt zodat je de weg al snel helemaal kwijt bent.
Vandaar naar de camping aan de andere kant van het stadje. Het was alsof de tijd daar had stil gestaan. We werden allerhartelijkst ontvangen door een oud mannetje (we brachten de zon mee) en deze nam ons mee de camping op. Het was 1 donker gebeuren: er stonden hoge acacia bomen en de plekjes werden gescheiden door 3 m brede 50 jaar oude coniferen hagen. Er kwam geen spiertje licht doorheen. Ook het toilet gebouw was minstens 50 jaar oud: je kon poepen en douchen tegelijk want de douche zat in (net naast) de wc. In de was ruimte stond een hele rij hardstenen wasbakken waar 50 jaar geleden de vrouwen naast elkaar de was konden doen. Gelukkig had hij ook een (antieke) wasmachine zodat de kleren allemaal weer schoon en droog konden worden. Hij zat tegen Karin te klagen dat er tegenwoordig zo weinig gasten kwamen. Tja, hij maakte het er ook niet echt aantrekkelijk want er was in 60 jaar niet geïnvesteerd. Hoewel: Karin vroeg hem of hij ook wifi had, en ja, zijn gezicht begon te glunderen, dat had hij dan weer wel (en nog gratis ook!).
Gisteravond lagen we nog maar net op bed of het begon weer te donderen en kwam het weer met bakken uit de lucht. Maar toen we vanmorgen wakker werden zagen we dat we onze tent op een goed plekje hadden staan want alles was netjes droog gebleven. Het was mistig dus niet te zien wat het weer zou doen. De eigenaar van de boerderij was zo vriendelijk om de deur van de wc van slot te doen maar gaf nog even aan dat er geen warm water was. Dat hadden ze pas als de zon had geschenen
Bij het vertrek vroeg ik hem of we via het onverharde weggetje waar de boerderij aan lag ook weer op de route uit konden komen. Ik liet hem het kaartje zien van onze route en hij zei dat dat wel kon maar dat zij dat altijd met de Jeep reden. Oh maar jullie zijn op de fiets dus dat kan wel. Ik vroeg hem of hij het zeker wist: oh Yes!
Ik ging naar Karin en zei: nou dat wordt een avontuurlijk tochtje denk ik.
Het eerste stuk was nog prima, weliswaar onverhard maar prima te fietsen. Via een klein gehuchtje kwamen we bij 2 boerderijen waar we links af moesten. Er stond zowaar ook een richtingaanwijzer dus dat moest gaan. Na een paar honderd meter veranderde de kleine kiezelstenen in grotere keien en gin het ook nog eens stijl naar beneden. Al snel begreep ik waarom hij dit met een Jeep reed. Met een MTB was het misschien nog te doen geweest maar met onze volbepakte fietsen echt niet. Dus dat werd lopen. Zodra het pad weer iets vlakker werd konden we weer even fietsen maar al snel hield dat weer op. Gelukkig ging het bergafwaarts want dat zelfde pad naar boven lopen was niet te doen geweest. Uiteindelijk kwamen we bij Castelnuovo dell' Abate weer op de route. Hier stond een abdij uit 781.
Na een korte steile afdaling begonnen we aan een lange klim naar Seggiano. Langs de weg stikte het weer van de orchideeën. Op het hoogste punt stond een restaurantje waar we een heerlijk toscaans voorgerechtje en lekker lasagna hebben gegeten.
Vanuit Seggiano ging het weer verder omhoog naar Castell del Piano. Op het pleintje voor de kerk hebben we genoten van een lekker glaasje wijn. In de kerk was een begrafenis aan de gang (de zoveelste al die we gezien hebben) en het was wel grappig om te zien hoe dat er aan toe ging. Na de dienst kwam iedereen naar buiten, werd de kist in een lijkwagen getild en deze reed zonder familie weg. Die bleef achter op het kerkplein en ging later zelfs de kroeg in. Of de begrafenis op het kerkhof nu op een ander tijdstip gebeurt of dat daar niemand bij is dat weten we nog niet.
Net toen we verder het stadje in wilden begon het weer te regenen maar konden we op tijd met fiets en al schuilen voor een kapelletje. Het stadje was, zoals zoveel stadjes hier, tegen een rots gebouwd én had allerlei kleine steegjes, poortjes en trappetjes. Het draait en het kronkelt zodat je de weg al snel helemaal kwijt bent.
Vandaar naar de camping aan de andere kant van het stadje. Het was alsof de tijd daar had stil gestaan. We werden allerhartelijkst ontvangen door een oud mannetje (we brachten de zon mee) en deze nam ons mee de camping op. Het was 1 donker gebeuren: er stonden hoge acacia bomen en de plekjes werden gescheiden door 3 m brede 50 jaar oude coniferen hagen. Er kwam geen spiertje licht doorheen. Ook het toilet gebouw was minstens 50 jaar oud: je kon poepen en douchen tegelijk want de douche zat in (net naast) de wc. In de was ruimte stond een hele rij hardstenen wasbakken waar 50 jaar geleden de vrouwen naast elkaar de was konden doen. Gelukkig had hij ook een (antieke) wasmachine zodat de kleren allemaal weer schoon en droog konden worden. Hij zat tegen Karin te klagen dat er tegenwoordig zo weinig gasten kwamen. Tja, hij maakte het er ook niet echt aantrekkelijk want er was in 60 jaar niet geïnvesteerd. Hoewel: Karin vroeg hem of hij ook wifi had, en ja, zijn gezicht begon te glunderen, dat had hij dan weer wel (en nog gratis ook!).
http://www.poderesantapia.com/nederlands/santantimo.htm
-Na de begrafenis in Italië.
Na de begrafenis komen de uitgenodigden bij één en praten over de herinneringen die zij hebben van de overledene. Zij eten en drinken wat en vertrekken na een afgesproken tijd. Bij de meeste families komen na een jaar de meeste weer bijeen om gezamenlijk het graf te bezoeken, te onderhouden en bloemen daar neer te leggen. Van een rouwproces kan niet gesproken worden, dat is persoonlijk. Iedereen rouwt op een andere manier. Bepaalde families feesten na een huilbui en andere rouwen een maand en elk volgend jaar in dezelfde maand.