de fut is eruit

Zaterdag 20 juni Tuscania- Trevegnano Romano 62 km zonnig met smiddags een onweersbui.

De fut is eruit. De omgeving wordt weer saaier, het verkeer drukker (en de auto's zitten duidelijk niet op fietsers te wachten), de wegen slechter, maar vooral: het eind komt in zicht en daar hebben we helemaal geen zin in. Sterker nog, het gevoel dat we dan weer in een geregeld leven komen begint al weer stress op te roepen .

Maar goed, vanmorgen eerst genoten van een uitgebreid (zoet) ontbijt. Met brood maar vooral ook allerlei lekkere zoete taartjes en koekjes. Echt Italiaans.
We (Karin) wilden eerst nog even de St Pietro basiliek bekijken. Om daar te komen moesten we een hele steile klim naar boven maken. Helaas voor niets want de kerk was gesloten. Dus maar weer naar beneden en op naar het meer van Bracciano, een iets kleiner kratermeer. Het landschap werd wat saaier en de wegen slechter. Veel uitgestrekte graanvelden en dorre schrale weiden met schapen. Bijzonder waren de vele hazelnootplantages. De struiken zijn van boven zo dicht dat er geen straaltje zonlicht doorheen komt en er dus ook niets onder groeit . Gelukkig gingen we op een gegeven moment van de drukke verharde weg af en volgden een aantal km's een onverharde weg tussen deze plantages.
We hebben heerlijk in de schaduw van deze struiken gepicknickt. Terwijl we daar zaten begon de lucht weer te betrekken: zouden we dan weer een regenbui krijgen?

Om bij het kratermeer te komen moesten we weer 3 km flink klimmen. We hebben ons ondertussen aangewend om veel ruimte te nemen zodat de auto's echt om ons heen moeten. Daar zijn ze niet allemaal even bijj mee (afgaande op het getoeter) maar voorkomt dat ze je rakelings met een noodgang passeren en in de berm drukken. Vanaf het hoogste punt ging het als een speer naar beneden naar het plaatsje Trevegnano Romano. Toen we daar net waren werd de lucht achter ons weer zwart en kwamen we net op tijd een overdekt terras van een barretje tegen. Vervelend genoeg moesten we hier maar een biertje pakken totdat de bui over was.

We hadden geen hoge verwachtingen van de camping aan het meer maar dat was me toch een plaatje! We hadden een plekje pal aan het water op een schaduwrijk veldje waar nog meer fietsers stonden. Allereerst onze 2 fietsende artsen uit Zwolle (tenminste dat hebben wij er maar van gemaakt). Verder een stel uit Warnsveld met dezelfde tent als wij, die 9 weken hadden uitgetrokken voor deze tocht maar te vroeg bij Rome waren en dus maar een paar dagen op deze camping relaxten. Een ander stel die de route in delen fietsten en nu met het laatste deel bezig waren. We hebben dan ook flink ervaringen zitten wisselen alvorens we gingen slapen. Morgen zullen we dan echt Rome bereiken en komt er een eind aan deze geweldige reis.