van Keswick naar Penrith: wat een hekjes!
7 juli 2016 - Penrith, Verenigd Koninkrijk
Vanmorgen vielen de eerste regendruppels al weer toen we opstonden. Het zou toch beter weer worden? De tent toch nagenoeg droog in kunnen pakken en weer op de pedalen: afdalen naar Keswick. Eerst maar even het centrum in voor koffie. Daar ook even met Bart gebeld. Gelukkig had hij goed geslapen. Zo'n bericht fietst toch wel weer lekkerder. Al snel zagen we de bordjes C2C die we de komende dagen zullen volgen tot aan New Castle. We begonnen met een klim naar de Castlerigg stone cirkle. Een 3000 jaar oude cirkel van gigantische rotsen waarvan niemand weet wat de betekenis er van is. Het is zondag dus lekker druk met toeristen (o.a. Japanners: waar zie je die niet....). Ondertussen begon de zon te schijnen en kon de jas en lange broek uit. De route ging over smalle weggetjes met wel heel veel hekjes. Lekker link in de steile afdalingen: achter elke bocht zat een hek..... maar verder prachtig! Lekker gepicknickt en smiddags in Greystroke thee gedronken in de tuin van het cycle cafe met zelf gebakken scones met clotted cream.
Tegen 4 uur fietsten we Penrith in en mochten we de tent opzetten op een klein caravanpark Taka Leah. Het was nog steeds heerlijk weer en sinds lange tijd weer eens buiten gekookt en met open tent gegeten. Na het eten lopend het stadje in. In de pub namen we een kop koffie en zijn we blijven hangen om Frankrijk - IJsland te zien en ze hadden er ook nog eens lekker bier. Na de wedstrijd ( jammer genoeg verloor IJsland ) teruggelopen en heerlijk ons bedje in. Een heerlijke dag!
Maandag 4 juli
Naar de Pennines
Vanmorgen was het heerlijk weer. Eindelijk weer eens buiten ontbeten. Vandaag zouden we de Pennines ingaan dus zou een pittig dagje worden. In Penrith begonnen we gelijk met een flinke klim om op te warmen. Daarna ging het geleidelijk aan bergafwaarts. Bij Little Selkeld bij een watermolen waar ze graan aan het malen waren koffie gedronken. Het zonnetje scheen dus de jas kon uit. Langzaam zagen we de Pennines dichterbij komen. Vanaf Renwick begon het echt te klimmen over een rustig weggetje. We moesten ruim 400 mtr omhoog en vooral het eerste deel was steil. Halverwege de klim kwamen we op de grote weg en vanaf hier ging het gestaag maar minder steil omhoog naar de top van Hartside. Je had een prachtig uitzicht over de moors van de Pennines. Op de top was een café waar we een lekker gebakken eitje hebben gegeten. Vlak voor dat we weg gingen kwamen 2 mannen aan die hun fietsen met bepakking netjes naast die van ons hadden gezet. Toen ging het hard naar beneden. Op een gegeven moment moesten we kiezen tussen een makkelijkere (minder klimmen) route via Alston, of de officiële via Garrigill. We kozen voor het laatste. Vlak voor Garrigill begon het te regenen en dus in het dorpje snel een grote boom opgezocht. Het werd niet helemaal droog maar we moesten toch verder. We hadden nog 1 zeer venijnige klim voor de boeg. Werkelijk, de Alpen zijn een makkie vergeleken met het vele zeer steile klim werk wat we de afgelopen 2 weken hebben gehad. Toen er eindelijk boven waren werden we gewaarschuwd voor een steile afdaling. Eerst 20%, later zelfs 25%! Tijdens de afdaling naar Nenthead begon het weer harder te regenen. Nenthead is een oud loodmijn stadje waar geen camping zit. Dus op zoek naar een B&B. Het 1e adres had geen plek (had er gewoon geen zin in). Dus weer terug, daar had Karin een lodge gezien. Het was een restaurant waar je niet kon slapen. De vrouw adviseerde ons verderop naar een bunkhouse achter het mijnmuseum en we moesten maar bij haar komen eten. Bij het bunkhouse was niemand thuis, dus weer terug. Nog een ander B&B geprobeerd: ook niemand. .... Door de regen werd het humeur er niet vrolijker op. De laatste optie was de pub: De Minor Arms. Tot onze grote verbazing zaten daar de 2 mannen die we op de top van Hartside hadden gezien: Hoe konden die er nu eerder zijn dan ons? Gelukkig had de pub nog een kamer vrij maar die was nog niet schoon: nou we wachten wel met een biertje
Ondertussen vertelden de 2 mannen dat ze de chickenrun via Alston hadden genomen en daarom al eerder dan ons aan het bier zaten. We kregen een mooie kamer en na het douchen lekker gegeten en nog een potje poolbiljart gespeeld. Daarna ging het kaarsje bij ons uit: morgen nog een dag door de Pennines.
Tegen 4 uur fietsten we Penrith in en mochten we de tent opzetten op een klein caravanpark Taka Leah. Het was nog steeds heerlijk weer en sinds lange tijd weer eens buiten gekookt en met open tent gegeten. Na het eten lopend het stadje in. In de pub namen we een kop koffie en zijn we blijven hangen om Frankrijk - IJsland te zien en ze hadden er ook nog eens lekker bier. Na de wedstrijd ( jammer genoeg verloor IJsland ) teruggelopen en heerlijk ons bedje in. Een heerlijke dag!
Maandag 4 juli
Naar de Pennines
Vanmorgen was het heerlijk weer. Eindelijk weer eens buiten ontbeten. Vandaag zouden we de Pennines ingaan dus zou een pittig dagje worden. In Penrith begonnen we gelijk met een flinke klim om op te warmen. Daarna ging het geleidelijk aan bergafwaarts. Bij Little Selkeld bij een watermolen waar ze graan aan het malen waren koffie gedronken. Het zonnetje scheen dus de jas kon uit. Langzaam zagen we de Pennines dichterbij komen. Vanaf Renwick begon het echt te klimmen over een rustig weggetje. We moesten ruim 400 mtr omhoog en vooral het eerste deel was steil. Halverwege de klim kwamen we op de grote weg en vanaf hier ging het gestaag maar minder steil omhoog naar de top van Hartside. Je had een prachtig uitzicht over de moors van de Pennines. Op de top was een café waar we een lekker gebakken eitje hebben gegeten. Vlak voor dat we weg gingen kwamen 2 mannen aan die hun fietsen met bepakking netjes naast die van ons hadden gezet. Toen ging het hard naar beneden. Op een gegeven moment moesten we kiezen tussen een makkelijkere (minder klimmen) route via Alston, of de officiële via Garrigill. We kozen voor het laatste. Vlak voor Garrigill begon het te regenen en dus in het dorpje snel een grote boom opgezocht. Het werd niet helemaal droog maar we moesten toch verder. We hadden nog 1 zeer venijnige klim voor de boeg. Werkelijk, de Alpen zijn een makkie vergeleken met het vele zeer steile klim werk wat we de afgelopen 2 weken hebben gehad. Toen er eindelijk boven waren werden we gewaarschuwd voor een steile afdaling. Eerst 20%, later zelfs 25%! Tijdens de afdaling naar Nenthead begon het weer harder te regenen. Nenthead is een oud loodmijn stadje waar geen camping zit. Dus op zoek naar een B&B. Het 1e adres had geen plek (had er gewoon geen zin in). Dus weer terug, daar had Karin een lodge gezien. Het was een restaurant waar je niet kon slapen. De vrouw adviseerde ons verderop naar een bunkhouse achter het mijnmuseum en we moesten maar bij haar komen eten. Bij het bunkhouse was niemand thuis, dus weer terug. Nog een ander B&B geprobeerd: ook niemand. .... Door de regen werd het humeur er niet vrolijker op. De laatste optie was de pub: De Minor Arms. Tot onze grote verbazing zaten daar de 2 mannen die we op de top van Hartside hadden gezien: Hoe konden die er nu eerder zijn dan ons? Gelukkig had de pub nog een kamer vrij maar die was nog niet schoon: nou we wachten wel met een biertje
Ondertussen vertelden de 2 mannen dat ze de chickenrun via Alston hadden genomen en daarom al eerder dan ons aan het bier zaten. We kregen een mooie kamer en na het douchen lekker gegeten en nog een potje poolbiljart gespeeld. Daarna ging het kaarsje bij ons uit: morgen nog een dag door de Pennines.
